Pitanje države nije partijsko, vec pripada svim građanima. O vlasti se odlučuje svake četiri godine, često i u kracim intervalima, a o državi jednom za vazda

Piše: Slavoljub Šćekić/Vijesti

Tri dana dijele od trenutka kada ce se građani Crne Gore u dvije kolone sliti prema biračkim mjestima.

Jedna ce pokušati da 21. maja popuni prekinuti matični tok crnogorske istorije, zaokruži državnost, formalizuje vec preuzete poluge odlučivanja o sopstvenoj sudbini, iskorači iz balkanskih stereotipa i zatim nametne druge razvojne teme imanentne evropskom društvu.

Druga, iskreno ili iz zablude, nastojace da taj proces bar privremeno zakoči, uspori, kad vec ne može da ga zaustavi i okrene unazad, uzdajuci se u neki novi istorijski kovitlac, kakav je Crnu Goru obezdržavio prije 88 i prije 17 godina.

Jezikom brojki, moguca su samo dva ishoda: čist referendumski rezultat sa preko 55 odsto glasova za sopstvenu državu i eventualno takozvana siva zona u kojoj nesporna vecina za nezavisnost nije i dovoljna po recepturi EU. Čak ni u fantastičnim teorijama unionističkog bloka ne računa se sa mogucnošcu da osvoje više od 50 odsto glasova.

Proces obnove državne nezavisnosti svakako je nezaustavljiv, a srazmjera dvije kolone razriješice samo jednu dilemu: da li ce nezavisnost stici 21. maja, ili nešto kasnije. Ali, stici ce, svakako.

Narodna mudrost kaže “ako ce nešto biti jesenas, neka bude večeras”. Njena potvrda nalazi se i u argumentaciji zbog koje je dalje odugovlačenje ovog procesa čisto gubljenje vremena i društvene energije.

Ubjedljivom pobjedom ideje obnove državnosti crnogorsko društvo pokazace pred Evropom da je emanicipatorsko, sazrelo i odgovorno, da je spremno da samo rješava pitanja svoje sudbine i to na najdemokratskiji način, olovkom i glasanjem, što je do sada bila rijetkost na Balkanu. Državna nezavisnost značice i konačni izlazak Crne Gore iz pretpolitičkog doba i fokusiranje na životna pitanja građana, koja su vec duže potisnuta u drugi plan zbog nezaokružene samostalnosti i propalih eksperimenata pravljenja državnih zajednica.

Ukoliko referendumski rezultat ostane u takozvanoj sivoj zoni bio bi to svojevrsni produžetak agonije. Predstojeci izbori u oktobru, umjesto glasanja za političke programe, bili bi novi neformalni referendum, još jedno prebrojavanje za i protiv države. Partije i političke grupacije, u nedostatku valjanih odgovora na izazove oporavka i razvoja društva, dio birača kao i do sada držale bi u poziciji talaca državnog pitanja, a reformski procesi opet bi bili usporeni, zaustavljeni.

U tom kontekstu i odbijanje da se glasa za samostalnost pod izgovorom da se tako bori protiv režima i navodno privatne države, samo je jeftin izgovor za protivljenje postojanju sopstvene države po svaku cijenu. Ova zamjena teza potpuno je razotkrivena ponudom premijera Đukanovica da založi svoju političku karijeru za glasove unionista.

Pitanje države nije partijsko, vec pripada svim građanima. O vlasti se odlučuje svake četiri godine, često i u kracim intervalima, a o državi jednom za vazda. Upravo je postojanje sopstvene države važan faktor za smjenjivost vlasti, pa i ove koja upravo u raznim oblicima državnih zajednica vješto odolijeva vec 17 godina. Sa zaokruženom državom, ta mogucnost pruža se vec u oktobru na redovnim parlamentarnim izborima, na kojima ce birači imati priliku da ocijene učinke režima, ali i njegovu odgovornost za kriminal, korupciju, monopole, slabe institucije, socijalne razlike, nizak standard, rezultate privatizacije…

Država je neophodna i da bi opozicija bila autentična u kritici takve vlasti, bez potrebe da po mišljenje i pare ide negdje izvan njenih granica. I da uvjeri birače da ce kada preuzme vlast biti originalan tumač njihovih interesa.

Država je važna i da bi se dvije kolone, rasterecene prethodnog pitanja, spojile u jednu oko ključnih tema: evroatlantskih integracija, odnosa prema susjedima, ekologije, socijalne politike…

Kao što se pravo Crne Gore na državu crpi iz njene istorije, tako za njenu obnovu ima dovoljno razloga u buducnosti kojoj valja poci u susret. Zato 21. maja treba reci da sopstvenoj državi i – zakoračiti.