Savjet bezbjednosti UN je 17. novembra 2025. godine usvojio rezoluciju kojom se podržava takozvani „mirovni plan“ za Gazu Donalda Trampa i Benjamina Netanjahua. U saopštenju, Sekretarijat Progresivne internacionale osudio ga je kao kolonijalnu šemu i „proračunati pokušaj da se izbriše horizont palestinskog oslobođenja“.
Ovo nije prvi put da je Trampova administracija nametnula takozvani „mir“ okupiranom narodu. U Sudanu, SAD posreduju u „mirovnom procesu“ pod zastavom Kvad inicijative — mehanizma koji su SAD pokrenule zajedno sa Ujedinjenim Arapskim Emiratima (UAE), Saudijskom Arabijom i Egiptom, koji su svi obezbijedili strane u okrutnom ratu za svoju korist.
Prije Sudana, SAD su posredovale u takozvanom „Vašingtonskom sporazumu“ kako bi se okončale borbe između Demokratske Republike Kongo (DRK) i Ruande. Sporazum je zahtijevao povlačenje ruandskih trupa iz DRK-a i prestanak podrške kongoanskoj vladi Demokratskih snaga za oslobođenje Ruande — sve to uz predaju velikog dijela ogromnog rudnog bogatstva Konga pod tutorstvo SAD.
Šta je zajedničko ovim takozvanim „mirovnim“ sporazumima? I kome služe?
U svakom slučaju, „mir“ je izgrađen na osnovu genocidnog nasilja i razaranja. Ratovi u Kongu, Sudanu i Palestini su zajedno ubili preko šest miliona ljudi – zapravo, šest miliona je poginulo u tridesetogodišnjem krvoproliću samo u DR Kongu, a stotine hiljada više u Sudanu i Gazi – i raselili više od dvadeset miliona. Oni koji su otišli – i oni koji su ostali – sada žive u uslovima koji prijete da odnesu više života nego nasilje bombi i kuršuma.
U svakom slučaju, ključni počinioci nasilja djelovali su kao de fakto zapadni posrednici ili su dobili vojnu, ekonomsku ili diplomatsku podršku — što im je omogućilo da djeluju relativno nekažnjeno.
Istočni dio DR Konga pretrpio je masakr za masakrom, a mnoge su direktno izvršile ruandske snage ili milicija koju podržava Ruanda, pokret M23. U Sudanu, dvije rivalske frakcije – Sudanske oružane snage (SAF) i Snage za brzu podršku (RSF) – podstiču, s jedne strane, Ujedinjeni Arapski Emirati, a s druge strane, Saudijska Arabija i Egipat. Sve su dio „Kvad inicijative“ i sve dobijaju veliku podršku od Sjedinjenih Država. Ovo nije politička greška; to je dio strateškog računa u kojem smrt i razaranje služe za reprodukciju uslova za hipereksploataciju svake zemlje od strane zapadnog kapitala.
U svakom slučaju, potezi ka „miru“ nisu zaustavili borbe. Nedugo nakon što je Trampov „divni sporazum“ potpisan, snage M23 su pokrenule obnovljenu ofanzivu u Rutšuruu, istrebljujući Hutu civile, prema grupama za ljudska prava. U Gazi, Izrael nastavlja da svakodnevno masakrira desetine civila uprkos „primirju“ — sve dok sprečava da hitno potrebna humanitarna pomoć stigne do gladnog stanovništva Gaze. A u Sudanu, RSF su pokrenule katastrofalnu ofanzivu protiv više od 260.000 civila zarobljenih u opkoljenom gradu El-Fašeru, pokrećući toliko veliku kolonu ubistava da su njene krvave mrlje navodno bile vidljive na satelitskim snimcima.
Suočeni sa ovim nasiljem, svaki manevar ka „miru“ bio je ultimatum: predaja ili istrebljenje. Zaista, prijetnja je često bila eksplicitno izrečena. SAD su upozorile da bi odbijanje njihovog predloga za Gazu u Savjetu bezbjednosti UN bilo „glas za povratak ratu“.
„Mir“ koji su uveli ovi planovi nije namijenjen narodu Konga, Sudana ili Palestine. Umjesto toga, istrebljivanjem i osiromašivanjem njihovog naroda, razoružavanjem njihovih pokreta otpora i uništavanjem njihove zemlje, stvoreni su uslovi za „mirnu“ pljačku svake države od strane transnacionalnog kapitala. „Mir“ nije namijenjen opljačkanima, već kapitalistima sa sjedištem u Tel Avivu, Kairu, Dubaiju, Rijadu i, na kraju krajeva, Vašingtonu, koji dijele ogromne resurse koje im rat stavlja na raspolaganje — dok profitiraju od bombi i metaka koje proizvode.
Od početka genocida u Gazi, sindikati i narodni pokreti širom svijeta organizovali su se kako bi zaustavili ratnu mašineriju i spriječili da pošiljke oružja stignu do izraelskih okupacionih snaga. U Velikoj Britaniji, aktivisti su primorali Elbit Sistems, najvećeg izraelskog proizvođača oružja, da zatvori proizvodne pogone. U Italiji, Grčkoj, Španiji i šire, lučki radnici blokirali su brodove koji su prevozili vojni teret za okupaciju – kao što su to učinile kampanje „Nema luke za genocid“ i „Maska kod Merska“.
Sada aktivisti pozivaju na produženje ovog popularnog embarga na oružje. Sudanski front otpora, na primjer, pozvao je na narodni embargo na oružje za Sudan, sa ciljem da razotkrije imperijalnu umiješanost u nasilje i poremeti ratnu mašineriju mobilizacijom u lukama, ambasadama i kod dobavljača oružja kako bi blokirali protok oružja.
Postoji zajednički imenilac nasilja koje sve više zahvata sva naša društva — a to je imperijalizam i njegova neumorna težnja za profitom. Da bi mir uspio, motor rata mora biti poražen u korijenu i na svim njegovim granicama.
U znak solidarnosti,
Progresivni međunarodni sekretarijat
0 Comments