U Evropi ne postoji manje političko društvo od Crne Gore koje sadrži više protivrječnosti, dvoličnosti i potuđenosti u političkom mišljenju i ponašanju.

Država je pretvorena u partijski posjed DPSa koji se kune u građansko društvo, dok istovremeno izbore dobija na putinovski način a promoviše zapadnu demokratiju. Ovo je partija koja teži evroatlantskim integracijama a strateške investitore dovodi sa istoka, dok ekonomiju vodi po uzoru na latinoameričke monopoliste a drži govore o otvorenoj i preduzetničkoj privredi. Pritom, riječ je o partiji ljevice čiji su brojni funkcioneri i pokrovitelji proizvod skorojevićkog korupcionaškog kapitalizma. Konačno, to je i stranka koja se brine o identitetu tako što je u školama potisnula crnogorski jezik i dopustila antidržavnoj Srpskoj pravoslavnoj crkvi da čini što joj je volja.

Nasuprot ovakvoj vlasti stoji opozicija koja podsjeća na lutkarsko pozorište. Njeni glavni akteri – DF i SNP se zalažu za ulazak u Evropsku uniju suprostavljajući se NATO paktu, iako svaki lucidni građanin zna da je to neraskidiv proces. Ovaj politički blok tvrdo zagovara demokratsku pravnu državu a inspiraciju traži u autoritarnoj i agresivnoj moskovskoj politici. Istovremeno, svi zajedno „proevropski” misle da Crna Gora treba da bude periferna velikosrpska teritorija pod nadzorom zatucanog pravoslavlja i neutralna zona pod stražom ruske imperije.

Sve u svemu, očigledno je – da je sa ovakvom političkom klasom naše društvo osuđeno da tavori, truli i luta. Ali, to onima kojima je stalo do civilizovane i samosvojne Crne Gore može biti samo još jedan krupan razlog da odlučno i jasno zastupaju politiku koja će spolja biti evroatlantska a iznutra državotvorna, pravedna, demokratska i socijalno stabilna. Samo takva politika može predstavljati alternativu patološkoj vezi DPSa i DF/SNPa i njihovom udruženom kreiranju demoralisanog i beznadežnog društva.