Papir u Evropu stiže u 11. vijeku, a naučnici smatraju da je prvi put počeo da se upotrebljava u Španiji, a prvi zapis na papiru, napravljenom od lana, bila je zbirka tekstova za čitanje tokom mise, prenosi Edukacija.rs.

Da je drvena pulpa isplativija u procesu pravljenja papira, dosjetila su Kanađanin Čarls Fenerti i Njemac Fridrih Gotlob Keler. Zahvaljući njima, upotreba papira proširila se na cio svijet.

Negativna strana ovakve proizvodnje ogleda se u lošijem kvalitetu papira, jer papir koji nastaje od drvene pulpe sklon je oštećenju koje izaziva kontakt sa sunčevom svjetlošću i kiseonikom.

Drvo se sastoji od celiuloze i lignina. Celuloza je rasprostranjena organska materija koja je bezbojna i koja reflektuje svjetlost u prirodi, pa je iz tog razloga vidimo kao bijelu. Podložna je oksidaciji, pa zbog toga gubi elektrone i dolazi do slabljenja njenih materijalnih svojstava i do apsorpcije svijetla. Ali, i pored toga, bojenje papira u žuto nije posljedica oksidacije.

Lignin daje čvrstoću i funkcioniše poput lijepka, pa tako povezuje vlakna celuloze. I lignin je podložan oksidaciji koja mijenja njegovu molekulsku strukturu. Zbog toga dolazi do promjene načina na koji lignin apsorbuje i reflektuje svjetlost, a sa tim se mijenja i način na koji mi vidimo papir, kao žućkast ili braon.

Papir koji je požutio, ne može da se izbijeli. Preporučuje se skladištenje starih novina, dookumenata i knjiga na suvim, hladnim i mračnim mjestima.

Kako bi se izbjeglo bojenje bijelog papira u žuto, za izradu bitnih dokumenata koristi se papir koji sadrži minimalan nivo lignina.