Jedan od fenomena našeg doba je svakako fudbal. U knjizi “Fudbalom protiv neprijatelja”, SaImona Kupera, fudbal je uglavnom predstavljen kao nastavak rata, ali drugim sredstvima. Dok smo mi gledali i čitali o sukobima navijača, recimo u Glasgowu, jer nam je pozadina nekako najbliža, između katoličkog Celtica i protestantskog Rangersa, desio nam se Maksimir, 13. maja 1990. godine. To je bio samo simptom jednog bolesnog društva u kom je fudbal i definitivno postao produžena ruka rata.

A, nije uvijek tako bilo i ne shvataju baš svi fudbal na taj način.

Popularnost koju donosi fudbal sa sobom nosi i određenu odgovornost. Film Gillesa Pereza “Fudbaleri buntovnici”, koji je u našim krajevima prvo prikazan u Sarajevu, na filmskom festivalu, a nedavno i u Beogradu na “Slobodnoj zoni”, u prvi plan ističe upravo tu vrstu aktivizma, koja fudbalerima i nije svojstvena.

Među pet priča našla se i jedna nama bliska. Smještena je u Sarajevo, u vrijeme najduže opsade jednog grada.

Predrag Pašić je u vrijeme opsade Sarajeva odlučio da ostane u svom rodnom gradu i pokrene fudbalsku školu, kao inat zlu koje je okruživalo grad i sijalo smrt i kao slavu životu. A sjećamo se Predraga Pašića kao lijevog krila FK Sarajevo, kao poetu na terenu…Potpuno atipičan fudbaler, nastavio je i sa potpuno atipičnim životom nakon fudbalske karijere. Ali prije toga i on je bio samo dijete.