Radi se o vazdušnim strujanjima koja zapravo pomažu da se na našim umjerenim geografskim širinama područja visokog i niskog pritiska uvijek brzo dalje kreću.

Stručnjaci za klimu poput Andreasa Flinka polaze od toga da je „džetstrim”, zapadni vjetar koji duva na visini od oko devet kilometara iznad Sjevernog pola, poslednjih godina izgubio na snazi, što je dovelo do talasa u nekada neprekidnom vazdušnom toku.

„Ti talasi se onda zadržavaju na istom mestu i mogu, u zavisnosti od toga gdje se nalaze, da izazovu ekstremne talase vrućine, kakve smo mogli da vidimo u Sjevernoj Americi, ili da izazovu poplave”, objašnjava Flink, piše DW.