Politički život u Crnoj Gori već decenijama karakteriše mrtvilo puno uzbuđenja. Mrtvilo, jer se ništa na političkoj sceni ne mijenja, DPS i njegovi sateliti čvrsto drže nelegitimnu vlast (nelegitimnu jer je dobijaju na potpuno neregularnim, tzv. izborima), a uzbuđenja nam pravi upravo nesmjenjivi,  vladajući DPS, svojom sve većom bahatošću, opštom krađom i rasprodajom državnih resursa, stalnim korupcionaškim i drugim aferama koje kao na traci smjenjuju jedna drugu; sve većim nepravom i nepravnom državom, rastom kriminala svake vrste, sve većom bijedom građana, i sve većom zaduženošću zemlje.

Opozicija ili „opozicija“ nema recept za smjenu te i takve vlasti, što pokazuje njenu nesposobnost. Građani više nemaju vjere u bilo kakve promjene, čak i mnogi od onih koji su godinama opoziciono nastrojeni gube ili su izgubili nadu, a ovakva opozicija ih više ne motiviše. Neformalne antisistemske grupe jačaju i privlače sve veći broj opozicionih glasača. Sve to može izazvati radikalnu reakciju, reakciju koja se u datom trenutku neće moći kontrolisati, uprkos jakom državnom represivnom aparatu. Najjača neformalna grupa koja zagovara bojkot izbora i antisistemsko djelovanje je fb grupa pod nazivom „Otpor diktatorskom režimu“. Mediji, kako „zavisni“, tako i „nezavisni“ uporno ignorišu tu grupu koja prerasta u pokret, i koja broji nekoliko hiljada simpatizera.

Funkcioneri jalove opozicije, koji su dijelom takođe potkupljeni na razne načine, opozicije koja stalno luta, dijeli se, čiji su lideri nesmjenjivi skoro koliko i lideri režima, je, stiječe se utisak, zadovoljna svojim opozicionim statusom koji im omogućava velike privilegije: od više nego dobrih poslaničkih plata i stranačkih apanaža, do „ugleda“, imuniteta, i drugih benificija. To je, po meni, jedan od glavnih razloga zašto opozicija, tj. njeni funkcioneri nikada nijesu htjeli da uđu u bojkot izbora, parlamenta, i institucija sistema.

Opozicija je kao vrištala na aferu „Snimak“, a dio njenih funkcionera funkcioniše upravo po istom sistemu, dakle, „kupljeni“ su – podmićeni  svojim opozicionim privelgijama.

Poslije rasparčavanja i takve opozicije i stvaranja još tri nove partije koje u budućnosti mogu biti respektabilne (Demos, URA, Bečićeva partija u nastajanju), možda je došlo vrijeme da se napravi potez koji bi bio neki kompromis između totalnog bojkota i izbora, ali izbora koji bi mogli biti bar približno fer, a na takvim izborima DPS i njegovi sateliti vjerovatno gube.

Dakle, ove tri nove partije (ma ko što mislio o njima, i ma koliko i meni „ne pašu“ neke stvari kod njih) će biti okosnica opoziciono nastrojene Crne Gore. Kao takve, prva stvar je da MORAJU sarađivati – bez javnih prepucavanja i svađa, i da moraju nalaziti neka zajednička rješenja kako bi smjenili ovu 25-godišnju, jednu te istu vlast. Već sada bi trebali da počnu pripremati zajedničku strategiju za izbore (ili bojkot) koji će biti krajem ove ili u sledećoj godini. Osnov te izborne strategije bi trebao da bude sledeći:

– Ako se izbori budu organizovali na način kao do sada, dakle sa svim poznatim neregularnostima, na takve izbore ne izlaziti – bojkotovati ih. Polovična rješenja, tipa: „eto dobili ste elektronsku identifikaciju birača“, a sve ostalo da bude po starom, nikako ne treba prihvatiti;

– Javno upozoriti već sada građane, vlast,  i međunarodne predstavnike da pod dosadašnjim, potpuno neregularnim uslovima, izbori nemaju smisla i da na njima neće učestvovati;

– Ako vlast napravi ustupke, a pod pritiskom će ih napraviti – ali samo one retoričke, u vrijeme predizborne kampanje, zajedno sa NVO sektorom, partijskim aktivistima i drugima, sakupljati sve dokaze i primjere izbornih krađa, pritisaka i manipulacija;

– Objelodanjivati ih svakodnevno, a na dan izbora, ako one budu onakve na kakve smo navikli, i kulminaciju dostignu tog dana, pred zatvaranje birališta povući svoje posmatrače i kontrolore bez potpisa na zapisnike, i prije objavljivanja rezultata (bez obzira kakvi bi oni bili) proglasiti ih nevažećim (ovo sam bio predložio na lokalnim „izborima“ za Podgoricu dijelu rukovodstva DF-a). Odluku o tome bi donio štab sastavljen od predstavnika ovih partija, a sa namjeravanim potezima bi unaprijed bila upoznata domaća i međunarodna javnost.

Ovakvim slijedom poteza bi partije dobile novac koji se daje pred izbore a koji im je neophodan za funkcionisanje, a bio bi kompromis između onih koji se zalažu za totalan i sveopšti bojkot, i onih koji izlaze na ovakve izbore. Bio bi to i stimulans razočaranim, opoziciono nastrojenim građanima da izađu na izbore, a veliki pritisak na režim da makar smanji svoje izborne krađe i manipulacije.

U slučaju da samo ove tri partije postupe kako sam naveo (a pretpostavljam da bi se i DF predružio), izbila bi politička kriza u Crnoj Gori, vlast ne bi imala legitimitet,  i veoma brzo bi se morali organizovati novi izbori. Tada bi, siguran sam, i međunarodna zajednica izvršila odlučujući pritisak na DPS da stvori koliko-toliko fer uslove za izbore, a možda bi to bila kap koja preliva čašu da izgubi njihovu podršku.

Kao novosnovane partije, njihovi funkcioneri većinom nijesu u statusu „profesionalnih opozicionara“, mogu sebi priuštiti tu „žrtvu“ da nepriznavanjem izbora izgube svoje  privilegije.

Normalno, dobro bi bilo da i druge opozicione partije uđu u ovakav aranžman, ali se plašim da one nijesu spremne na ovakvu žrtvu, prije svega tu mislim na Milićev SNP i ostatke Pozitivne.

Izlazak na izbore pod dosadašnjim uslovima je davanje legitimiteta DPS-u, njihovim krađama i manipulacijama, i na takvim izborima opozicija ne može pobijediti i smjeniti DPS –  to mora i  treba svima biti jasno.

Ako se ponovo aktivno uključim u politički život – bolje reći njegovu simulaciju (pod sadašnjim uslovima je to simulacija), zalagaću se koliko je u mojoj moći, da promovišem ovakav pristup.