Juce sam bila na tkz. “safari game drives”. Tako se ovdje kaze kad se ide u voznju kroz nacionalni park, koja naravno ukljucuje i gledanje zivotinja. Ali moj “game” je bio poseban: hodala sam i trcala sa antilopama, gazelama, dik dik, gnu ..i osjetila sam se zivom, slobodnom!

Taj osjecaj srece je neopisiv. U ovom drustvu konsumerizma to bi, vjerovatno, bilo ekvivalentno kupovini mobilnog telefona, ali, ipak, mislim da taj osjecaj traje mnogo manje od ovog mog. I onda se zahavljujem Bogu na bogastvu dogadjaja koje mi pruza ( mada bih  se trebala najprije zahvaliti osobi koja me pozvala i povela na ovaj put!).

Ipak, pricajuci sa drustvom sjetim se da sam, iako ce mozda nekome cudno zvucati, ja ovaj osjecaj imala I u nasoj Crnoj Gori. Kao mala sa majcinom familijom smo izdizali sa stokom na katune tokom ljetnih mjeseci. I tu sam imala osjecaj slobode i srece, trckarajuci za ovcama, govoreci im, onako ljuta “e ovce jedne “J ili tjerajuci krave na pasu ili sa ispase. Imali smo jednu poganu kravi, zvala se bikota ( kazu da smo bile slicnog karaktera J).Moze bit da je bilo i tacno J

Fujali smo se ( klizali niz padine po travi koristeci karton) i smijali do mile volje. I to je bilo zdravlje, cist vazduh, zdrav osmjeh…

Pitanja koja proizilaze iz ovog teksta:

Covjek se bolje osjeca sa zivotinjama nego sa ljudima?

Da l` smo bas sve cisto, prirodno izgubili u nasoj Ekoloskoj drzavi?

A da I’ mi u Crnoj Gori organizujemo “ovce, krave i koze game”? Sto bi falilo?