Piše: Lorenzo Maria Pacini

Geometrija nije stvar mišljenja

To je praktično jedina tema o kojoj svi govore: nakon samita održanog 15. avgusta 2025. u Ankorejdžu, Aljaska, između Donalda Trampa i Vladimira Putina — prvog takvog sastanka na tlu SAD poslije mnogo godina — otvoreno se govorilo o mogućnosti organizovanja naknadnog trojnog samita uz učešće ukrajinskog predsjednika Volodimira Zelenskog.

Tramp je izjavio da je započeo pripreme za takav sastanak, iako samit na Aljasci nije doveo do formalnog sporazuma ili primirja, uprkos pokušajima da se pokažu pozitivni pomaci. Istovremeno, ruski ministar spoljnih poslova Sergej Lavrov naglasio je potrebu za prethodnim sastancima kako bi se pripremio diplomatski teren.

Sastanak se smatrao izvjesnim, a čestitke su stizale iz cijelog svijeta za ovaj istorijski događaj. Međutim, onda se nešto desilo. Prvo su se pojavile glasine, zatim zvanična potvrda: Tramp se povukao iz pregovora. Trougao SAD-Ukrajina-Rusija je razbijen.

Geometrija nije stvar mišljenja, poput matematike. Trouglu su potrebne tri strane. Bez trojnog sastanka, ostaju samo dvije komponente. Dakle?

Prije nego što razmotrimo značaj Trampovog poteza, pogledajmo situaciju u Evropi.

Kao što je poznato, nakon samita u Ankorejdžu, evropski lideri, takozvani „voljni“, odletjeli su u Vašington, doživjevši jedan od najnižih trenutaka u istoriji evropske politike. Bio je to trenutak pravog geometrijskog redefinisanja, u kojem je ravnoteža snaga stavljena na sto i potvrđena sa proporcijama različitim od onih koje su evropski lideri ranije podržavali.

Ne, politička Evropa nije ono što nam evropski mediji govore. I ne, evropske institucije više nemaju nikakav značaj. One imaju vrijednost i efikasnost samo za one evropske građane koji još uvijek nisu shvatili da imamo pred sobom priliku vijeka da se oslobodimo neosnovane i korumpirane političke klase, likvidiranjem čudovišta zvanog Evropska unija, pravog instrumenta kontrole i dominacije anglo-francuske osovine na političkom nivou i anglo-američke osovine na strateškom nivou.

U stvari, lideri onih zemalja koje imaju interese u Ukrajini otišli su u Vašington. Ne svi lideri EU, samo oni „koji zaista nešto znače“, kako je pisala štampa. Šta znače? Zbog vojnih investicija koje su napravili, zbog potpisivanja paketa sankcija protiv Rusije, zbog njihove stalne i morbidne rusofobne retorike i zbog potpirivanja straha, terora i rata, dok su hiljade Ukrajinaca umirale, primorane silom i ucjenama da se bore u ratu koji je odlučio neko drugi.

U stvari, upravo su ti lideri ispali budale u Vašingtonu, pretrpjevši ogromno poniženje jer im je rečeno da su njihovi planovi osuđeni na smanjenje, da Amerika više neće podržavati njihovu ludost kao prije i da, u konačnici, svako treba da misli na sebe.

Najveći udarac zadat je Francuskoj, sa Emanuelom Makronom, koji je bio glavni promoter trke u naoružanju i lažnih pokušaja diplomatije sa Moskvom. Ali i Njemačkoj, sa Fridrihom Mercom, koji je jedva uspio da održi zemlju na površini pokretanjem ratne ekonomije, čime je napravio stogodišnji skok unazad u istoriji.

A tu je, naravno, i Kir Starmer, čistač cipela Krune, koji predstavlja interese NATO-a, sjevernoatlantskog saveza koji, podsjetimo, politički uvijek vodi Evropa. Za njima svima slijede ostali, uključujući Ursulu fon der Lajen, meduzu Evropske komisije, koja ovog puta nije mogla da igra suverenu vješticu koja svima prijeti svojom tamnom magijom, već je morala da sjedi tiho i primi loše vijesti.

Loše, da, veoma loše, jer je Tramp manje-više rekao Evropi da će odsada morati da kupuje oružje po punoj cijeni, da vojna pomoć više neće biti ista kao prije, ali i da su carine tamo gdje jesu i da ga nije mnogo briga za evropske politike jer prvo mora da misli na SAD.

Drugim riječima: Evropo, došlo je tvoje vrijeme. Vrijeme da propadneš.

Ne gledaj u prst, gledaj u mjesec

Većina analitičara fokusirala se na prst umjesto da gleda u mjesec. Tramp je ponovo odigrao američku kartu: rekao je A, ali uradio B. To se moglo očekivati, Amerikanci su lukavi.

Tramp igra poker. Blefirao je.

Ali šta to znači?

Da bismo razumjeli ovaj potez, moramo pokušati povezati samit u Ankorejdžu sa onim u Vašingtonu.

Tramp je ostavio Zelenskog u Putinovim rukama. Ili bolje rečeno, namamio je Zelenskog u zamku koju nije mogao odbiti, jer bi inače ispao strašna budala. Zatim, kada je to potvrđeno, ostavio ga je samog pred Putinom i cijelim svijetom, kako bi se otkrile Zelenskijeve prave boje, zajedno sa njegovom odgovornošću u ovom apsurdnom ratu i, prije svega, ko vuče konce iza scene, evropski lutkari, koje zemlje imaju interese i šta će sada uraditi kada su karte na stolu.

Putin, s druge strane, kao dobar Rus, vješt je šahista.

Putin je znao da će odlazak na Aljasku biti koristan potez, jer mu omogućava da napravi mnoge druge poteze kasnije. Pokazao je da Rusija nije izolovana, već u centru svijeta, da je otvorena, spremna za dijalog i da su objektivni rezultati koje je postigla neporecivi, čak i za njenog velikog istorijskog neprijatelja.

Suočena sa takvom situacijom, današnja Evropa ne može ništa učiniti.

Tramp je takođe napravio najkorisniji potez za Putina, koji sada ima carte blanche da radi ono što je potrebno.

Ne znamo šta su dva predsjednika rekla jedan drugom tokom sastanka na Aljasci, ali vidimo prve konkretne efekte promjene u geometriji o kojoj su govorili. Međunarodna šahovska tabla ulazi u fazu hibridnog ratovanja pete i šeste generacije, u cjelini. Klasične vojne doktrine, doktrine međunarodnih odnosa i geopolitike koje poznajemo godinama, sudaraju se sa transformacijom koja je u toku, koja je nezaustavljiva i neporeciva.

Više ne ratujemo kao nekada. Prije svega, osvajanja i pobjede sada se moraju tumačiti drugačije.

Ovo je mali uvid u nešto što bi moglo imati niz važnih efekata u narednim mjesecima, posebno u oktobru i novembru, uključujući za zapadnu Aziju (Bliski istok) i, naravno, sumornu sudbinu Evrope.

Prevod AI Grok/PCNEN

A triangle with only two sides: Trump’s move with Zelensky in favor of Putin