Prije 62 godine SSSR je zvanično zatražio prijem u članstvo Sjevernoatlantskog saveza.

Godinu dana po Staljinovoj smrti sovjetska vlada uputila je vladama SAD, Velike Britanije i Francuske, službenu bilješku sa inicijativom da se pridruži NATO-u, koji je to odbio.

Zahtjevu za prijem u NATO prethodilo je nekoliko pokušaja Moskve da uspostavi saradnju sa zapadnim savezom objašnjavajući to potrebom otklanjanja bezbijednosnih rizika.

Jasna ideološka polarizacija među zemljama pobednicama Drugog svjetskog rata po njegovom okončanju je vrlo brzo dovela do pregrupisanja snaga, prenosi sputniknews.com.
SAD i zemlje Zapadne Evrope su 1947. počele da rade na stvaranju saveza spremnog za slučaj konfrontacije sa SSSR-om. U martu 1948. godine Belgija, Francuska, Luksemburg, Holandija i Velika Britanija potpisale su u Briselu sporazum o ekonomskoj i kulturnoj saradnji i ozvaničili formiranje „kolektivne samoodbrane“ protiv mogućeg agresora. Briselski sporazum se zato smatra prvim korakom ka osnivanju Sjevernoatlantskog saveza.

SSSR je ponudio saradnju. Početkom 1949. godine ministar inostranih poslova Andrej Višinski poslao je u London bilješku u kojoj je predložio da razmotre učešće Sovjetskog Saveza u organizaciji Odbrana zapadnog saveza, preteče NATO-a. Zapad je to odbio, a Sjevernoatlantska alijansa je i formalno osnovana 4. aprila 1949. Među osnivačima su bile SAD, Kanada, Britanija, Francuska i još osam evropskih zemalja.

To sovjete nije spriječilo da opet ponude saradnju. U septembru 1949. godine, na 4. zasijedanju Generalne skupštine UN, Sovjetski Savez je podnio inicijativu za potpisivanja „Pakta svijeta“ — sporazuma o unapređenju mira među pet velikih sila — SSSR-a, SAD, Kine, Velike Britanije i Francuske. SSSR je predložio da velike sile ne koriste silu ili prijetnju silom i pozivao sve države da riješe sporove i razlike isključivo mirnim putem. SAD i druge NATO zemlje su odbile predlog.

Ta ideja „Pakta svijeta“ podgrijavana jebezuspješno još dva puta, 1952. i 1953. godine.

Januara-februara 1954. godine, godinu dana nakon Staljinove smrti, u Berlinu, na sastanku ministara spoljnih poslova četiri sile, Sovjetski Savez se zalagao za njihovo približavanje na prostoru dvije Njemačke i predložio mjere koje bi spriječile eventualno odvajanja Evrope u dvije suprotstavljene vojne grupe. To kao i predlozi o „Panevropskom sporazumu o kolektivnoj bezbijednosti u Evropi“, međutim, nisu prihvaćeni.

Ubrzo nakon tih razgovora u Berlinu, 31. marta 1954, sovjetska vlada je uputila vladama SAD, Velike Britanije i Francuske službenu bilješku, u kojoj je iskazala zainteresovanost i spremnost da bude primljena u NATO.

Tokom aprila NATO je raspravljao o inicijativi Moskve i 24. aprila zaključio da je odbije, ocijenivši to propagandnim potezom SSSR-a.
Još jedan pokušaj ulaska u NATO je preduzeo tadašnji predsjednik Rusije Boris Jeljcin 20. decembra 1991. Potom su NATO i Rusija 22. juna 1994. potpisali okvirni dokument „Partnerstvo za mir“, ali Rusija nikada nije pozvana da pristupi tom projektu.

U Parizu je 27. maja 1997, potpisan Osnivački akt o međusobnim odnosima, saradnji i bezbijednosti između Rusije i NATO-a. Nakon toga Sjevernoatlantski savez je, iako je obećo Gorbačovu da se neće širiti na istok, u svoje redove primio 12 država Istočne Evrope i počeo da se primiče granicama Rusije.