Snimak datira iz 1960. godine, ali nema detaljnijih informacija o eksperimentu koji je ovjekovječen na snimku.

Prvo testiranje nuklearnog oružja obavile su SAD in vivo, ispuštanjem atomskih bombi na japanske gradove Hirošimu i Nagasaki 1945. godine. Do sredine 60-tih godina prošlog vijeka, nuklearno oružje su testirale još četiri zemlje: SSSR (1949), Velika Britanija (1952), Francuska (1960) i Kina (1964).

U februaru 2005. godine i Sjeverna Koreja je objavila svoj nuklearni status i najavila testiranjE  atomskog oružja.

Prvu podzemnu nuklearnu probu Sjeverna Koreja je izvela 2006. godine, a drugu maja 2009., koja je bila dvadeset puta jača od prve.

Eksplozija je, po ocjeni ruskih stručnjaka, bila slična po snazi bombama bačenim na Hirošimu i Nagasaki. To je u sjevernom dijelu podeljenog Korejskog poluostrva izazvalo zemljotres jačine 4,5 stepeni po Rihteru. Podrhtavanje se osjetilo i u kineskom gradu Janđi, 160 kilometara dalje od mjesta gdje je proba vjerovatno izvršena, jer ono u zvaničnim izvještajima nije navedeno.

1963. godina potpisan je prvi sporazum o djelimičnoj zabrani nuklearnih proba potpisan u Moskvi između SSSR, SAD i Velike Britanije. Sporazum zabranjuje nuklearne probe u atmosferi, svemiru i pod vodom.

Ugovor o neširenju nuklearnog oružja (NPT) je potpisan 1968. godine, a dvije godine kasnije stupio je na snagu. Smatra se da ovaj Ugovor ima centralno mjesto u režimu sprječavanja širenja nuklearnog oružja. Nacrt Ugovora su podnijele SAD i SSSR, a usvojen je u Generalnoj skupštini UN. Ugovor danas ima skoro 200 strana ugovornica. Potpisan je na 25 godina, ali je 1995. produžen na neograničeno vrijeme. Ugovorom se priznaje posjedovanje nuklearnog oružja tadašnjim nuklearnim silama (SAD, SSSR,

Kina, Velika Britanija i Francuska), dok se ostale zemlje obavezuju da neće težiti sticanju nuklearnog statusa. Indija, Pakistan i Izrael nijesu ugovornice ovog dokumenta, pa su nuklearni status stekle ne kršeći ovu međunarodnu obavezu. Sjeverna Koreja se prije proglašenja svog nuklearnog statusa povukla iz Ugovora, dok su Irak, Iran, Libija, Sirija i dalje strane ugovornice. Pet nuklearnih sila je ostalim zemljama bez nuklearnog oružja dalo tzv. Pozitivne garancije bezbjednosti – garancije da će u slučaju nuklearnog napada na neku od njih "smjesta djelovati u skladu sa svojim obavezama iz Povelje UN."