Samo opozicionari čistih ruku i prošlosti koja bi zaobišla elementarne razloge za potencijalnu lustraciju, mogu da sruše poslednju diktaturu u Evropi

Piše: Dobrilo Dedeić*

Lično vjerujem da jedan od uslova za dogovor vlasti i opozicije o raspisivanju proljećnjih vanrednih parlamentarnih izbora mora biti i stavljanje na uvid javnosti dosijea svih nosilaca državnih, poslaničkih, te funkcija u izvršnoj vlasti i parlamentarnim strankama. Predlažem da se i vlast i opozicija pismeno na to obavežu i dogovore da isključivo kadrovi koji nijesu nikad sarađivali sa tajnom policijom mogu učestvovati u mukotrpnom projektu ulaska u Evropsku uniju.

Praktično svi dosadašnji izborni procesi pokazali su da one stranke i političke grupacije koje su izlazile sa protivničkim ili konkurentskim listama u odnosu na Demokratsku partiju socijalista, nešto kasnije udruženu sa Socijaldemokratskom partijom, imale su zbirno više glasova nego mafiokratski režim Mila Đukanovića. To je ohrabrujuća činjenica, ali i, paralelno, krajnje alarmantno svjedočanstvo da ,,spavači” unutar opozicije, u delikatnim trenucima, naizgled naivnim ili dobronamjernim postupcima, doprinose programiranoj pobjedi utemeljitelja privatnog mikrodržavnog provizorijuma. Dolaz je epilog poslednjih lokalnih izbora u Kotoru.

Ukoliko vlast i opozicija ne mogu da dogovore otvaranje dosijea u razumnom roku prije izbora, onda se takav postupak mora eksplicitno predvidjeti neposredno nakon proglašenja izbornih rezultata, svakako bez obzira na to ko bude pobjednik.

Sadržaj konkretnih dosijea mora postati dostupan javnosti kako bi se preduprijedila mogućnost da bilo koja patuljasta ili izbornim rezultatom rezignirana opoziciona stranka formira kolaboracionistički postizborni savez sa DPS-om.

Javno interesovanje za afirmativne ili nedvosmisleno kompromitujuće podatke iz dosijea nosilaca političkih funkcija ostaviće Demokratsku partiju socijalista daleko ispod praga apsolutne vlasti, bez obzira na to da li će se odlučiti na samostalan nastup ili predizborni koalicioni aranžman sa Socijaldemokratskom partijom, Hrvatskom građanskom inicijativom i Demokratskom unijom Albanaca.

Temeljni i birači od principa, pogotovo oni koji su od 1990. i 1997. godine pružali disciplinovanu podršku antirežimskim strankama, imaju kondicije za još jedan izborni krug. Varijanta njihovih iznevjernih očekivanja na proljećnjim izborima, uz neriješeno srpsko nacionalno pitanje u Crnoj Gori, imaće za posledicu formalno gašenje višepartijskog sistema i poslednje utrnule nade za promjenom vlasti i sistema vrijednosti. Paralelno, radikalizovaće se društveni jaz i interni politički i socijalni sukob između olhokratije, sa jedne, i apsolutnih gubitnika tranzije i zagovornika tradicionalnih i etičkih vrijednosti, sa druge strane. Takav disbalans biće krajnje pogodan za političke mutacije koje ne doprinose uspostavljanju temeljnih demokratskih vrijednosti i afirmacije nacionalne ravnopravnosti u RCG.

Samo opozicionari čistih ruku i prošlosti koja bi zaobišla elementarne razloge za potencijalnu lustraciju, mogu da sruše poslednju diktaturu u Evropi. Uostalom, totalitarni poredak stvari u RCG nije samo finalni proizvod umijeća Mila Đukanovića, čovjeka prosječne sposobnosti, nego i manjka posvećenosti ili dilova određenih ljudi iz opozicije sa prokazanim političkim zlom na vlasti.

Kartel je srpski narod ostavio bez zajedničke države i napravio od nas građane drugog reda. Od većine građana RCG izvajao je beznadežnu masu podanika u privatnoj državi, vezanih ruku, institucionalno bezličnih i pogubljenih u prostoru i vremenu. Otpor takve većine, na izborima, može biti poražen isključivo završnim, odnosno fatalnim aktivnostima pete kolone u redovima opozicije.

*Autor je poslanik Srpske liste i funkcioner Srpske narodne stranke