Lule su pušili još domoroci koji su duvan zavijali u list biljke. Apači su pušili lule mira, okrećući ih na sve četiri strane svijeta, kako bi umilostivili sile koje vladaju zemljom.

Vještina izrade lule je kasnije prerasla u pravu umjetnost (rezbarenja renesansnih oblika). Danas je broj pušača lule u svijetu znatno smanjen u odnosu na prošle vjekove, ali zato lula ne gubi svoj značaj.

Kažu da se pravi pušači lule prepoznaju po tome što je stalno drže u ustima, i dok pričaju i dok rade. Iskusni pušači savjetuju početnike da, umjesto što slušaju tuđe preporuke, treba sami da eksperimentišu i pronađu ono što im prija, jer pušač bira lulu po svom temperamentu.

Najprije treba da ocijeni kako mu lula "leži" u ruci, pa onda u ustima. Bolje je početi sa pušenjem lule zaobljene nadolje, umjesto ravne, jer se lakše drži, a i ne stvara efekat poluge u ustima. Pisci i oni koji obavljaju posao uz lulu, imaju ponekad spremno i 6-7 lula na stolu.

U mnogim zemljama postoje klubovi i udruženja za pušače lula. U američkom gradu Sen Klod postoji bratstvo pušača lule koje svake godine dodjeljuje zvanje počasnog pušača i čine ga ugledni građani. Oni smatraju da samo plemeniti i velikodušni ljudi mogu da puše lulu.

Na dodjeli ovog, za njih prestižnog zvanja, svi članovi bratstva su obučeni u toge, dodjeljuje se plaketa, a počasni član treba pred svima da popuši specijalnu lulu i tako pokaže da je njihov istinski član.

U svijetu se organizuju i takmičenja u brzini pušenja lule, koja mogu da traju i tri sata. Učesnici sjede za okruglim stolovima i malim drvenim tučkom potiskuju duvan u luli, brišu ga o papir ispred sebe i tako provjeravaju njegovu količinu. Dokle god je gar na dnu tučka, traje i takmičenje. Zanimljivo je da na tim takmičenjima ima i žena.

Za razliku od pušača cigara, koji na takmičenju u brzini pušenja, pućkaju brzo, takmičari sa lulama se takmiče polako, opušteno – znajući da je uspjeh uvijek u dobroj tehnici.