Slobodan Milosevic od danas ponovo boravi u Pozarevcu, u dvoristu svoje porodicne kuce. Nakon sto je shvatila da za njegov vjecni pocinak nema mjesta ni u jednom elitnom beogradskom groblju, pa cak ni u lokalnom groblju u Pozarevcu, Miloseviceva porodica odlucila je da ga tu sahrani

Piše: Mirko Sagolj/Oslobodjenje

Slobodan Milosevic od danas ponovo boravi u Pozarevcu, u dvoristu svoje porodicne kuce. Nakon sto je shvatila da za njegov vjecni pocinak nema mjesta ni u jednom elitnom beogradskom groblju, pa cak ni u lokalnom groblju u Pozarevcu, Miloseviceva porodica odlucila je da ga tu sahrani.

Cinjenica da je Slobodan Milosevic sahranjen van groblja, na usamljenom mjestu, podsjetila me je na nesto sto pamtim jos iz ranog djetinjstva. U blizini seoskog groblja na Bjelavama, u koje su se sahranjivali i moji Sagolji, zapazio sam jedan grob koji je bio van ograde groblja, usamljen i dosta nemarno ogradjen. Pitao sam svog strica Franju ciji je to grob i sto je odvojen od ostalih grobova, izoliran. Objasnio mi je: Tu je sahranjen neki covjek koji je ubio svoga susjeda s kojim se posvadjao oko medje. Po tada vazecim vjerskim obicajima, ubicama nije bilo mjesta u groblju s casnim ljudima i oni su sahranjivani van groblja.

Dok je bio na vrhuncu vlasti i slave, dok je mislio da je ovladao i Srbijom i tadasnjom Jugoslavijom, Milosevic je u sebi vec vidio vazniju licnost i od Tita, zauzeo njegove rezidencije na Dedinju i sigurno mastao o tome da mu tu, jednog dana, sagrade mauzolej – za njega i za suprugu. Tu, u blizini, na usamljenom mjestu, sahranjena je 1946. godine Davorjanka Zdenka Paunovic, nekadasnja Titova sekretarica i neka vrsta supruge, inace rodjena tetka po majci Miloseviceve supruge Mire Markovic. Oni koji su dobro poznavali i Zdenku i Miru, kazu da su po karakteru – potpuno iste.
Po zlocinima koji su pocinjeni za vrijeme njegove vladavine i po njegovoj volji, Milosevic je, medjutim, mogo slicniji Horloginu Cojbalsanu koji je za vrijeme Staljina bio diktator Mongolije, a i poznat je po nadimku „Azijski Staljin”. Njemu je, kao i Lenjinu i Staljinu, bio podignut mauzolej u glavnom gradu Mongolije Ulan Batoru, jer je bio na vlasti kad je umro, ali je taj mauzolej morao kasnije biti – uklonjen.

Milosevic, medjutim, nije bio na vlasti kade je umro, vec u zatvoru u Hagu, optuzen za najteze zlocine protiv covjecnosti pocinjene na tlu bivse Jugoslavije – u Hrvatskoj, BiH i na Kosovu. I ne samo to: on je oko sebe unistavao sve sto mu se u osvajanju apsolutne vlasati u Srbiji naslo na putu. Pobio je sve svoje moguce politicke protivnike, pa i svog kuma Ivana Stambolica. Upravo ta cinjenica da je pobio tolike svoje protivnike u Srbiji, a ne zlocini za koje je odgovoran u BiH, Hrvatskoj i na Kosovu, i jeste razlog sto aktualne srbijanske vlasti nisu dozvolile da bude ukopan u nekom groblju. Boje se i mrtvog i zato mu i ne daju blizu sebe. Ali to ne znaci da Milosevicevi ideoloski i politicki istomisljenici i sljedbenici od mjesta gdje je sahranjen nece napraviti neku vrstu drugog – Oplenca.

Miloseviceva sahrana sigurno nije i kraj price o njemu. Naci ce se neki srpski reziser da snimi film o njemu, slican onome koji je prije nepunih 20 godina snimio gruzijski reziser Tengiz Abuladze. On je napravio film o diktatorima u kome dominira Staljinov lik, ali se, u vise likova koje sve glumi sjajni glumac Kavadze, osim Staljina prepoznaju i Hitler, i Musolini, i Berija. Prepoznaju se – diktator i zlocinac.

Taj Abuladzeov filmski diktator je sahranjen na usamljenom mjestu, van groblja. Medjutim, zemlja ga ne prima. U toku dana ga stave u zemlju, ali neka vanljudska sila ga u toku noci jednostavno izbaci iz groba. Tek nakon sto njegov unuk ucini neko veliko djelo pokajanja, tijelo mu ostane u grobu.