Bila bi tako uspostavljena nova podjela među “jednorodnom braćom”, a i mnogi nijesu bili spremni da slave vlastiti uspjeh – naviknuti smo da slavimo uglavnom tuđe?

Avgust je inače “uzvišen” (Augustus), a dobio je ime po Oktavijanu  prvom rimskom caru.

Da je sreće, kod nas bi se makar taj pretposlednji dan avgusta, trideseti, slavio kao oslobođenje od poslednjeg, neproglašenog, cara koji nas je zadužio samo “zaduženjima”.

30. avgusta smo “pomeli” Đukanovića, a da nismo ušli u surove zaplete kroz koje se, recimo, Oktavijan domogao rimskog ptestola. Nismo se gonili po Africi, po Maloj Aziji, ali ni po Ilirikumu.

Ipak, ništa od toga.

30. avgust je i prošle godine zaboravljen.

Kako da ga slavimo kad su pobjednici nezadovoljni, i već od 31. avgusta 2020. namiguju poraženima?

Kako da ga slavimo kad su poraženi na kraju skoro pobijedili?

Kako da ga slavimo kada je naš avgust preko noći postao “kolovoz” ili u našoj verziji “vrzino kolo”? Kod nekih slovenskih naroda avgust se uz pomenuti kolovoz zove još i gumnik. I jedno i drugo ime imaju veze sa vršenjem žita i njegovim odvoženjem kolima na gumno. Ko bi rekao? Kod nas je “gumnik” vezan za septembar!

Kako, dakle,  da ga slavimo kad se dio slavljenika stidi pobjede?

Kako, kad su naši slavljenici postali davljenici i to u vlastitoj, stidnoj vodi?

Elem, kako da slavimo kad je  centralna proslava “belvederskog gumnika” tik uz naš tihi i nenametljivi praznik plišane pobjede?

Kako, kad nemamo ništa materijalno opipljivo izuzev “jalove pobjede”?

Naša istorija i veliki datumi nikada nisu bilježeni ako nije bilo kakvog međusobnog progona, pogibije ili, makar, paljevine?

30.avgusta 2020. pobijedio je narod, a to je zaista malo za istorijski datum!?

Zašto bi se odavala ikakva počast narodu koji nas je iznenadio?

Narod je samo zakomplikovao situaciju u kojoj se do tada tačno znalo ko može da pobijedi, kome pripada čast i čest i ko mora biti poražen?

Blaženopočivši mitropolit Amfilohije upokojio se, očigledno, onda kada je još imalo smisla. Sa njim smo upokojili i pobjedu čiju je istinsku vrijednost znao samo on.

Tiha voda brijeg roni, a tiha pobjeda često roni suze!

Jednoga dana, neki, bolji od nas, pripisaće nam u najveću zaslugu to što nismo smetali jednoj veličanstvenoj pobjedi. A pravo je čudo da nijesmo, ili, ako i jesmo, da se čudo dogodilo.

Oktavijan Avgust, posvojeni naslednik Julija Cezara, vladao je skoro 35 godina. Bilo je tu svega i svačega, a prvog carovanja najviše. Cvjetala je umjetnost – književnost, vajarstvo, graditeljstvo, arihitektura.

Naš “avgustovski narod” vladao je najkraće, čak kraće i od dvije vlade koje su se u međuvremenu pozivale na njega. Cvetale su uglavnom tikve.

Goran Danilović