Branko Ćopić, Bosna

Bosna je zemlja prepuna čari,

Trepeta šuma i bljeska vode,

Brda joj kite gradovi stari,

Nad njima sinji oblaci brode.

Čini se, to je začaran kraj

Kroz koji vilu progoni zmaj.

 

Duboke gore svečano ćute

U mirnoj sjenci bez ljudskog zova,

Tu medo tapa niz tajne pute,

A obnoć huče premudra sova.

 

Na proplancima, sve ti se čini,

Igraju vile na mjesečini.

 

A vjeverice – uz trku mnogu –

repova trista, hiljadu nogu!-

Na glavu Bosnu staviti mogu.

 

I duh rudarski s punom paradom:

S pijukom, lampom i dugom bradom,

U kristal kucka, kamenje para,

Kroz Bosnu traži rudišta stara,

Pod zemljom brdo gvozdeno buši,

Uz vreli izvor obojke suši.

 

U gori stijena trepti k’o živa,

Niz nju se voda studena sliva,

Biserom gori najmanja kap.

A već u klancu, blještav k’o srma,

Potok se ruši s kamena strma

I pravi prvi pjenušav slap.

Na kraju – gledaj – rijeka se vije,

Matica brza sredinom bije…

* * *

Nenad Veličković, Bosna

 

Bosna je zemlja prepuna čari,

minskih polja i mutne vode,

brda joj kite rovovi stari

nad njima silni apači brode.

Čini se to je zagađen kraj

gdje vlada samo “otmi” i “daj”.

 

Srušene kuće svečano ćute

u mirnoj sjenci, bez starog krova

oružje tapa niz tajne pute

a obnoć pere prljava lova.

Pa ti se čini, u momentu

igraju kile u parlamentu.

 

A dileri, uz dobru drogu

tableta trista i špricu mnogu

od Bosne Zapad napravit mogu.

 

I duh evropski tu puni torbe.

Izvlači korist iz pretvorbe.

U preduzeća ulaže stara,

uz masne kamate, brdo para.

Lijekove stare i hranu tuši

I opran novac uz jagnje suši.

 

U gori stabla leže ko živa

niz njih se kiša kisela sliva

dok pod njom gori najmanji list.

U parlamentu, sjajna ko srma

znojava glava zakonom drma

i pravi prvi profit čist.

 

Na kraju, gledaj, dolar se smije.

Ko da nas nikad ni bilo nije.

(Poezija remontizma, 2003.)

Prometej.ba