Više od polovine Islanđana (54 posto) vjeruje u postojanje vilenjaka, malenih mitoloških bića koja su djeca smrtnih ljudi i besmrtnih vila. Ta bića imaju šiljate uši i donose sreću.

Vjerovanje da se vilenjaci kriju među stijenama navelo je Islanđane da promijene i svoje urbanističke planove kako ne bi gradili puteve i naselja na mjestima gdje ta bića žive, piše Nacionalna geografija.

Bivši član parlamenta se čak zaklinje da mu je u saobraćajnoj nesreći život spasila upravo porodica vilenjaka.

Stanovnici Habnarfjerdira, malenog grada u blizini prestonice Rejkjavika, posebno su ponosni zbog visoke koncentracije vilenjaka.

Postoje turističke ture gdje vodiči pokazuju poznate vilenjačke lokacije, uključujući i veliku stijenu Hamarin, gde žive kralj i kraljica vilenjaka, a zbog koje je prije petnaestak godina put morao da bude preusmjeren da se vilenjaci ne bi uznemirili.

U obližnjem Kopavoguru, dionica Vilobrežnog puta je morala da bude sužena sedamdesetih godina sa dvije trake na samo jednu pošto su se građevinske mašine neprekidno kvarile dok su pokušavale da unište stijenu u kojoj navodno i dalje žive vilenjaci.

U istom gradiću, sredinom devedesetih, operater buldožera Hjortur Hjartarson je umalo upao u nevolje nakon što je poznato vilenjačko brdo pokušao da sruši zbog izgradnje groblja.

Zimi postoje najveće šanse da neko vidi vilenjaka, pošto tokom Božića i Novogodišnje noći vilenjaci traže novi dom.

Umjesto Djeda Mraza, Islanđani imaju 13 Jula Ladsa (vilenjaka) koji svima donose veselje i poklone.