Drage kolege,
Dobro došli na ovu našu zajedničku pauzu. Za mnoge od nas ovo je prva pauza od dugogodišnje tišine. Pozdravljam kolege opštinare, vatrogasce, kolege iz muzeja, galerija, biblioteke, bazena, sportskog centra, pogrebnog preduzeće, televizije, Mediteran reklama i sve prisutne. Zahvaljujem se na pismu podrške Sindikalnoj organizaciji RTBudva.

Danas se nismo okupili da bi bilo koga uslovljavali i postavljali ultimatum, već da bi iskazali nezadovoljstvo situacijom u kojoj se svi zajedno nalazimo. Zašto smo se okupili baš danas, a ne juče i ne sjutra? Odgovor je veoma jednostavan i nema skrivenu pozadinu. Nezadovoljstvo je sve veće, a tolerancije je sve manje.

Kao što znate ja sam Tamara Goliš, vaša koleginica, radnik Opštine kao i Vi, urbanista, majka, supruga, ali trenutno se osećam kao niko i ništa, ponižena, obespravljena. Postiđena sam, jer je, u očima naših sugrađana, moje radno mjesto postalo sinonim za nerad I korupciju, suprotno mome radu, uloženom trudu i ponašanju.

Neznanje, nerad i nebriga pojedinaca u opštini su i dalje evidentni. Šteta nanesena Opštini Budva je biblijskih razmjera, ali nam nije jasno zbog čega, mi zaposleni, moramo da budemo ŽIRANTI te štete? Kada smo to mi nekome potpisali blanko mjenice? Vrijeme je da kažemo da ne pristajemo da budemo taoci tuđeg nerada i neodgovornosti.

Plate, ne samo što kasne 3-4 mjeseca, nego ne znamo ni njihov tačan iznos. Zbog višegodišnjeg kašnjenja u uplati poreza i doprinosa na zarade, mnoge kolege ne mogu da ostvare pravo na zasluženu penziju, kao i mnoge majke sa troje djece. Ovo nisu samo problemi zaposlenih, već i svih građana opštine. Ako opština nema para za plate, poreze i doprinose, kako će moći rješavati ozbiljne gradske probleme.

I pored činjenice da u opštini imamo višak stalno zaposlenih radnika i 30 –ak ugovoraca, od kojih neki kao ugovorci rade blizu 10 godina, naš broj se i dalje uvećava, sa potpuno novim osobama, suprotno realnim potrebama opštine Budva i njenih građana.

Zarad svih nas, ali i građana Budve i naših potomaka, zaista ne bi bilo dobro da ovu Opštinu napuste oni koji su najškolovaniji, najbolji i najvredniji među nama zbog POGUBNOG odnosa koji poslodavac ima prema njima.
Ogromno nezadovoljstvo, ogorčenost i razočarenje svih nas stvara način postupanja uprave u rješavanju sindikalnih pitanja, kroz koje se ogleda naša realnost i postupanje uprave po svim drugim životnim pitanjima. Na žalost, samovolja pojedinaca ima veći uticaj na odlučivanje, od zakonskih normi.

Za mene lično, a verujem i društvo u cjelini, najveću težinu i poraz, predstavlja saznanje da i danas postoje kolege koje strepe od posledica iznošenje svoga stava i mišljenja.

Zašto bi bilo ko od nas osjećao nelagodu ako pita kada će primiti zarađenu platu, zašto bi se iznosi naših plata rješavali po “zatvorenim” kancelarijama, bez našeg znanja, zašto bi se naše sistematizacije donosile tajno?
Zbog čega je strah reći istinu, da se sredstva Opštine i dalje troše za interkontinentalna putovanja, razne pomoći i nagrade, nerijetko bez realnog osnova, na neučinkovite i fingirane radne sate i ko zna šta još sve?

Zbog čega bi bilo strašno reći da je krajnje neukusno, a da ne pominjemo koliko neracionalno, da se ponovo aktivira Komisija za dodijelu opštinskih stanova po povlašćenim uslovima funkcionerima. Bez namjere da nekoga personalno uvrijedim, ali ko to danas, pored ovolikih dugova, može sebe smatrati osobom od posebnog interesa za Lokalnu samouprava. Nije li te stanove opština dobila kao kompenzaciju za komunalije, zar nije svrha tih stanova da se preko njih izgrade novi putevi, vrtići, parkinzi, …Nažalost naši pretpostavljeni smatraju da nije. Sve ovo ima još veću težinu ako se prisjetimo uslova pod kojima su ostali, “neposebni” zaposleni, na osnovu opštinskog oglasa i konkursa, kupovali stanove od Crnogorskog fonda za stambenu solidarnu izgradnju.

Jesu li ovo primjeri kojima nam poslodavac pokazuje kako štedi, kako steže kaiš, kako misli na ovu našu Opštinu. Sve je i dalje isto, samo po radničkim leđima a još kad bi radnici i dalje ćutali, bila bi to zemlja snova. E dosta više ćutanja. Dosta!!!

Krajnje je vrijeme da opština posluje transparentno, na domaćinskom principu, u skladu sa tim naš najjednostavniji zahtjev je da nam se obezbijedi zakonom propisana egzistencija – sigurna i redovna plata.
I na kraju, drage kolege,

Ne dozvolite da nas tretiraju kao da smo lenji, nesposobni i neradnici. Da su osećaji poniženosti i obespravljenosti, koji godinama tinjaju u nama nešto što je normalno i prirodno. Da je sve to život dostojan čovijeka. Nemojte nikada ni pomisliti da ste za bilo šta Vi krivi. Naša krivica je samo u tome što smo predugo ćutali i trpjeli nezadovoljstvo, što to nezadovoljstvo nismo javno iskazali. Glasno tražite svoja prava i status koji zaslužujete. Počnite da verujete svojim očima i ušima. Poslodavac se ponaša nezainteresovano i on jeste nezainteresovan za nas i naše probleme.

Kada sam Vas ovih dana obilazila i pozivala na ovaj skup, ni u jednoj od kancelarija moje rječi nisu naišle na otpor i nerazumijevanje, a najčešće pitanje je bilo da li mislim da se ovim protestom nešto može promijeniti. Još juče nisam znala odgovor na to pitanje…ali sam znala da više ne treba da ćutimo. Danas znam, da se promjena upravo dešava. Mi, solidarni, bezimeni i tihi izvršioci svojih radnih obaveza, šaljemo gromoglasnu poruku DOSTA!

Dosta više NEMARA I NEZNANJA !!!!

Napomena. Naslov je dao PCNEN